چقدر قشنگه روزای بچگی که بعد از نوشتن مشقات مامانت بهت اجازه میده بری حیاط و با دوچرخت بازی کنی...چقدر دوست داشتنیه روزای اول سال که نمیتونیم مداد دستمون بگیریم...نیمکت های کوچولو که اندازه ی خودمونه...نقاشی هایی که با شوق و ذوق واسه معلممون میکشیم تا روز معلم بهش بدیم...تموم شدن مداد جعبه ی مداد رنگی مون که باعث میشه واسمون به جعبه ی جدید بخرن با رنگای جدید... چقدر قشنگه....
حالا چی؟؟؟به جای مداد خودکار و مدادنوکی داریم...به جای مداد رنگی ۶ رنگ مداد رنگی ۳۶ رنگ داریم اما سال به سال بهش دست نمیزنیم...واسه روز معلم کلی پول واسه کادوشون میدیم غافل از اینکه اونا هم دلشون واسه نقاشی هامو تنگ شده...نیمکت هامون بزرگ شده و روشون پره از جمله های مسخره ی انگلیسی : دوست دارم - ازت متنفرم -....
حالا دیگه دنیا واسمون قشنگ نیست...اون موقع ها نگران شکستن قلکامون بودیم و حالا نگران مسدود شدن حساب بانکی مون....
چرا همه چی عوض شده؟؟؟؟